Slowainska czesc mojej duszy odezwala sie wczoraj glosem dzwiecznym i donosnym – pierogow chce.  Juz od jakiegos czasu domagala sie uwagi i nawet sklonna bylam zaspokoic jej zachcianke, szukajac pierogow w supermarkecie i w mniejszych sklepach.  A I owszem, pierogow tu wcale nie brakuje, problem polegal raczej na tym z czego sie skladaly – tutaj skwareczki, tam smalczyk, wedzona ogonowka (tak, tak, w pierogach ruskich) i inne rarytasy, niestety niedostepne dla tej zydowskiej, dominujacej tu, czesci mojej duszy.  Wczoraj wiec postanowilam wziac sprawy w swoje rece, meznie wpisalam w Google “piergi ruskie przepis” i zaglebilam sie w lekture.  Okazalo sie, ze te skwarki to wcale nieobowiazkowe, ze mozna obejsc sie nawet bez ogonowki.  Po niewielkich modyfikacjach np. twarog musialam zastapic koszernym cream cheese, wzielam sie do pracy.  Po kilku godzinach mialam gotowe najprawdziwesze pierogi (przepis mowil o szybkim przygotowaniu, ale z tym bym polemizowala). 

(Uwaga na przyszosc: przed przystapieniem do gotowania warto wydrukowac przepis, uniknie sie w ten sposob ciasta na klawiaturze). 

Wiekszosc czesc pracy swoich rak przekazalam rodzinie, ktorej w duszy zaczely grac slowianskie nuty.  Na nastepna uczte pierogowa przyjdzie rodzinie jednak jeszcze troche poczekac.  Slowianska czesc mojej duszy najadla sie do syta i cichutko czeka.  A teraz czas przygotowac sie do szabatu.

.